Jak pół roku temu
słońce pięknie świeci,
wtedy wśród jesieni
dziś - pośród zamieci.
Zima z wielką wprawą
nową pościel ściele
sypiąc białe płatki
niczym łzy aniele.
Wiatr głośno chichocząc
nagłymi zrywami
w zapomnianych grobach
dzwoni tablicami .
Smaga zimne usta
co za Ciebie proszą
porywa modlitwę
do nieba unosząc.
Łzy z oczu wyciska
tworząc stróżki słone
kieruje na usta
pokrywa je szronem.
Tylko dłoń wciąż żywa,
bo różaniec czyta
rozgrzana miłością
co w sercu ukryta.
IDOL
