Tadeusz delikatnie ścisnął jej dłonie, kciukami kreśląc okręgi na jej zimnej skórze. „Oboje wiele straciliśmy, Natasza, ale być może dostaliśmy drugą szansę. Szansę na znalezienie miłości w ruinach naszej przeszłości”. Natasza skinęła głową, jej oczy wypełniły się łzami. „Chcę zaryzykować” – powiedziała drżącym głosem. „Chcę wierzyć, że z popiołów może rozkwitnąć coś pięknego”. Pochylił się bliżej, ich twarze dzielił oddech. „Więc nie marnujmy ani chwili” – wyszeptał, jego spojrzenie było intensywne. „Zacznijmy od nowa, razem”.Na początku ich pocałunek był delikatny, nieśmiałe badanie uczuć długo tłumionych. Ale w miarę jak ich namiętność rosła, stał się zaciekłą deklaracją, cichą obietnicą pokonania cieni przeszłości i zbudowania przyszłości pełnej światła. Ich usta się rozchyliły, a policzki Nataszy zarumieniły się od gorąca ich wspólnych emocji. „Mamy tyle do omówienia” – wymamrotała chrapliwym głosem. Natasza, proszę, chodźmy do mojego pokoju!
Natasza spojrzała na niego, burza w jej oczach odzwierciedlała burzę na zewnątrz. Wzięła głęboki oddech, powietrze było naładowane oczekiwaniem. „Tak”, szepnęła, „chodźmy”. Pokój Tadeusza był małym, skromnym pomieszczeniem w pobliskim pensjonacie. Na stoliku nocnym migotała pojedyncza świeca, rzucając tańczące cienie na łuszczącą się tapetę. Wprowadził Nataszę do środka, delikatnie zamykając za nimi drzwi, a ona rozejrzała się dookoła z mieszaniną ciekawości i niepokoju. Powietrze było gęste od zapachu wilgotnej wełny i starych książek, ale była też nuta czegoś innego, czegoś ciepłego i zachęcającego, co było czysto Tadeuszem. Zaoferował jej swoje krzesło przy oknie, zajmując to naprzeciwko. „Czy chcesz jeszcze herbaty?” zapytał, jego głos był szorstki z nerwów. Natasza skinęła głową, nie odrywając oczu od jego. „Tak, proszę”. Tadeusz wstał i przeszedł do małej kuchni, napełnił czajnik wodą i postawił go na kuchence. W pokoju znów zrobiło się cicho, słychać było jedynie syczenie płomienia gazowego i odległy grzmot burzy. Wrócił do niej z dwoma parującymi filiżankami, ich dłonie musnęły się, gdy podał jej jedną. Wzięła łyk, ciepło przeniknęło do jej kości i odstawiła filiżankę. Natasza, chciałabym zobaczyć cię nago? Oczy Nataszy rozszerzyły się na jego nagłą prośbę, ale poczuła dreszcz pożądania przechodzący przez jej ciało. Marzyła o tej chwili od lat, o byciu z mężczyzną, który zawsze był dla niej symbolem siły i ochrony. Wzięła głęboki oddech, jej serce waliło jak bębny marszu bojowego, i powoli zaczęła rozpinać bluzkę. Tadeusz nie spuszczał z niej wzroku, gdy odsłaniała bladą, delikatną skórę. Materiał opadł, odsłaniając delikatne wypukłości jej piersi, krągłości talii i miękkość brzucha. Poczuł, jak jego własny oddech zamiera, gdy wstała i pozwoliła reszcie ubrań spaść na podłogę, pozostawiając ją nagą przed nim. Była piękniejsza, niż kiedykolwiek odważył się sobie wyobrazić, żywe ucieleśnienie nadziei i piękna, których trzymał się w najciemniejszych dniach wojny. Oczy Nataszy przeszukiwały jego, szukając jakichkolwiek oznak odrzucenia lub obrzydzenia, ale wszystko, co znalazła, to płomienna namiętność, która dorównywała jej własnej. Podeszła bliżej niego, jej ciało drżało z oczekiwania. Jego własne ubranie wydawało się ciężkie, bariera między nimi, którą należało usunąć. Trzęsącymi się rękami Tadeusz rozpiął własną koszulę, odsłaniając blizny, które krzyżowały się na jego piersi i torsie, świadectwo bitew, które stoczył. Ich ciała się zetknęły, skóra przy skórze, i było tak, jakby między nimi zapłonęła iskra. Przyciągnął ją w ramiona, ich ciała połączyły się, jakby były rozdzielone przez wieczność. Burza na zewnątrz ustała, pozostawiając jedynie rytmiczny odgłos deszczu na szybach okiennych, towarzyszący ich poszarpanym oddechom.

Hello! I am Aleksiey Putintsev (not Putin - ignorants). I am an arranger music producer virtual team creator. I will be presenting to you the compositions I have arranged. I don't have the strength to give titles. I announce a competition for their titles and what a given piece of music brings to mind. Immediately a warning to the USA, Poles and Ukrainians who mix politics with music. Of course, not all of them, but these nations have a special predisposition to hating us Russians! The first proposal came in: "Moscow, Moscow, you most beautiful of capitals! " 1. https://youtu.be/48f7YOOEywo

Kuźwa , trafiłam. Ale facet jątrzy się . A ma w znajomych same pindy , a sam stary trepek! Miałam być kolejną ofiarą tu na GD . Jak to na priv rozwodził się o moim ciałku .Zbiera sobie same młode "suczki" . A jak , któraś protestuje , to wyzywa ją od psychicznych ! Ale zresztą , czy tu na GD on jeden . Zauważyłam ,że ,ma wysokie mniemanko o sobie pod swoją kopułą ! No i jest opowiadanie , jak mundurowy lovelas pindrzy się do nastki choć sam ma prawie siedemdziesiątkę . Oczywiście to fikcja literacka , ale i tak jego nerwy skaczą na postronkach . Natasza uśmiechnęła się nieśmiało, kąciki jej oczu zmarszczyły się z tym samym nieśmiałym urokiem, jaki miała jako dziecko. „Dziękuję” wymamrotała, odstawiając herbatę, by wyciągnąć do niego rękę. „Tak wiele słyszałam o tobie od mojego ojca. Wiesz, że się w tobie zakochałam! Tadeuszu, wiesz, że ja też byłam w tobie zakochana”. Uśmiech Nataszy stał się smutny. „Dziękuję” powiedziała, jej oczy błyszczały od niewylanych łez. „Często o tobie mówił. Powiedział, że masz złote serce”. Zatrzymała się, jej spojrzenie przesunęło się po jego zmęczonej twarzy. „Powiedział też, że masz dla mnie uczucia, że ​​czuwasz nade mną jak anioł stróż”. Tadeusz poczuł, jak jego twarz się rumieni. „Ja... Nigdy nie miałem zamiaru obarczać cię tym” wyjąkał, nagle zdając sobie sprawę z niewypowiedzianej miłości, która tak długo gościła w jego sercu. „Ale Natasza, muszę przyznać, że kochałam cię odkąd cię zobaczyłem po raz pierwszy. Natasza ścisnęła jego dłoń mocniej, a ona pochyliła się bliżej, jej oddech był ciepły na jego policzku. „Wiedziałam” wyznała cicho. „Miałam dziecinne zauroczenie tobą, ale rosło ono wraz ze mną. A teraz, widząc cię tutaj, czuję, jakby muzyka w moim życiu w końcu odnalazła swój rytm. Jej słowa wywołały burzę w duszy Tadeusza. Miłość, którą głęboko w sobie zakopał, myśląc, że straciła ją na skutek spustoszeń czasu, wypłynęła na powierzchnię z zaciekłością, która zaparła mu dech w piersiach. Odchrząknął, próbując znaleźć odpowiednie słowa. „Natasza, nigdy nie myślałem, że cię jeszcze zobaczę, a tym bardziej, że będę miał odwagę powiedzieć ci, co czuję. Nosiłem tę miłość jak sekretną melodię, bojąc się ją wypuścić, bojąc się przerwać ciszę naszego rozdartego wojną życia”. Oczy Nataszy szukały jego, zrozumienie i akceptacja wirowały w ich głębi. „Wojna ma sposób, by nas zmienić, prawda?” powiedziała, jej głos był kojącym balsamem. „Ale być może, pośród ruin, z jakiegoś powodu nas zjednoczyła”. Serce Tadeusza waliło w piersi, gdy rozważał jej słowa. Wojna rzeczywiście ich zmieniła, ale oto byli, dwie zagubione dusze znajdujące schronienie w swoim towarzystwie. Wziął głęboki oddech, zapach jej perfum przypomniał mu kwiaty, które kiedyś rosły w jej ogrodzie. „Natasza”, zaczął, jego głos był gęsty od uczuć, „wiem, że świat, który znaliśmy, odszedł, ale jeśli mnie zechcesz, chcę pomóc ci zbudować nowy piękny świat . Razem możemy skomponować nową melodię dla naszego życia”. Oczy Nataszy przeszukiwały jego fizys , symfonia emocji rozgrywała się na jej rysach. „Poruczniku” – powiedziała, jej głos był ledwie głośniejszy od szeptu – „zawsze byłeś moim bohaterem, nawet gdy byłam za młoda, by zrozumieć, co to znaczy. Nie wiem, co przyniesie przyszłość, ale wiem, że chcę, żebyś w niej był”. Jej słowa były dla niego słodką melodią i poczuł, jak ciepło rozlewa się po nim, nie mając nic wspólnego ze skąpym ogrzewaniem kawiarni. „Natasza” – powiedział, a jego głos łamał się z emocji i podniety – „nie masz pojęcia, jak wiele to dla mnie znaczy”. Podniósł jej dłoń do ust i delikatnie ją pocałował, czując drżenie, które przeszło przez nią pod jego dotykiem. Siedzieli przez chwilę, powietrze było gęste od niewypowiedzianych obietnic i szeptów miłości, której długo odmawiano. Bywalcy kawiarni, zagubieni we własnych bitwach serca i umysłu, nie zwracali na nich uwagi, pozwalając im na prywatność skradzionej chwili pośród chaosu ich świata. Tadeusz wiedział, że mają całe życie historii do opowiedzenia, ale na razie zadowalali się po prostu swoją obecnością. Spojrzeli na siebie, a ich myśli krążyły wokół ich wzajemnego pożądania. Tadeusz wstał, wciąż trzymając Nataszę za rękę, i poprowadził ją w cichszy kąt kawiarni. Deszcz na zewnątrz przerodził się w burzę, grzmoty były żałobnym tłem ich czułego spotkania. Odsunął dla niej krzesło, jego dłoń zatrzymała się na jej dolnej części pleców prawie przy tyłku , gdy usiadła. Jej oczy szukały jego, pytające, pełne nadziei. Usiadł naprzeciwko niej i wyciągnął rękę przez stół, biorąc obie jej dłonie w swoje. „Natasza” - zaczął, jego głos był szczery i silny - „kochałem cię od tak dawna i nigdy nie myślałem, że będę miał okazję ci to powiedzieć. Ale teraz, gdy już to zrobiłem, nie mogę cię znowu puścić”. Burza na zewnątrz odzwierciedlała tumult w sercu Nataszy. Poczuła, jak ciepło rozlewa się po niej, ciepło, którego nie czuła od lat. Spojrzała w oczy Tadeusza, w oczy, które widziały tak wiele, i wyszeptała: „Ja też cię kochałam, odkąd byłam dziewczynką. Ale wojna... zabrała nam tak wiele”.

Deszcz uderzał o zakurzone szyby starej kawiarni, każda kropla była małym okrzykiem bojowym, który walczył, by zostawić swój ślad, zanim ześlizgnął się na parapet. Wewnątrz zapach świeżo zaparzonej kawy i słaby szum radia odtwarzającego melodię z minionych dni połączyły się w kojącą symfonię, która zdawała się koić zmęczone dusze bywalców. W kącie siedziała samotna postać, jej oczy zatraciły się w wirze pary unoszącej się z filiżanki. Nazywał się Tadeusz Podkarpacia i chociaż jego mundur został zastąpiony wytartym kardiganem, dumna postawa pozostała, sugerując jego wojskową przeszłość. Tadeusz wziął łyk kawy, gorzkie ciepło przywróciło go do teraźniejszości.  Jego myśli powędrowały do ​​Nataszy, młodej córki słynnego kompozytora Putintseva. Jej śmiech był jak najsłodsza nuta skrzypiec jej ojca, jej oczy tak głębokie jak pierwsze takty jego najbardziej przejmujących kompozycji. Ich ścieżki skrzyżowały się, gdy była jeszcze dziewczynką, jej niewinność stanowiła ostry kontrast z chaosem, który ich otaczał. Drzwi kawiarni skrzypnęły, wpuszczając podmuch zimnego, wilgotnego powietrza i stukot butów o drewnianą podłogę.    Młoda kobieta, nie starsza niż Natasza, gdy widział ją ostatni raz, podeszła do lady, jej policzki zarumieniły się od zimna, a oczy skanowały pokój z mieszanką nadziei i strachu. Przyglądał się jej, jego serce zabiło mocniej, gdy zamówiła filiżankę herbaty drżącymi rękami. Czy to była Natasza? Czy wojna ją oszczędziła? Ta myśl wysłała mu w żyły zastrzyk adrenaliny.  Oczy dziewczyny powędrowały w jego stronę, szeroko otwarte ze zdziwienia i odrobiny ostrożności. Mocniej ścisnęła szal, materiał był tak zniszczony jak nadzieja w jej spojrzeniu. Cofnęła się o krok i Tadeusz wiedział, że musi stąpać ostrożnie. „Proszę, nie mam złych zamiarów” zapewnił ją, powoli odsuwając rękę od broni. „Znałem kiedyś pewną Nataszę. Piękną dziewczynę o oczach takich jak twoje. Czy mogłabyś być nią?”Jej wyraz twarzy złagodniał i ostrożnie podeszła. „Poruczniku Tadeuszu” wyszeptała, jakby to imię było świętym zaklęciem. „To ja, Natasza”.  To była ona, jak ekscytujące było jej młode ciało!Lata rozpłynęły się, gdy na nią spojrzał, a jego serce wypełniła mieszanka radości i smutku. „Urosłaś” – powiedział głosem pełnym emocji. „Stałaś się kobietą tak piękną, jak obietnica nowego dnia”. 

Wciąż pamiętam. A Ty?
Minęło już tyle lat a ja wciąż Cię pamiętam. Nigdy też nie starałam się o Tobie zapomnieć. Z czasem wspomnienia się zacierają Ty jednak jesteś wyryty w mej pamięci. Może to dzięki tej niewinności... Byliśmy w tym wszystkim tak rozkosznie niezdarni, poruszaliśmy się całkowicie po omacku...
Przypomniało mi się jak niechcący uderzyłeś mnie patykiem a potem ze strachem wycierałeś cieknącą mi z nosa krew... Po tym wspomnieniu napłynęła reszta...  Dziś te wspomnienia są dla mnie jak powiew wiosny. Natychmiast zaczynam się uśmiechać i dziwić jak odważna i uparta byłam. To co wyprawiałam tylko po to abyś mnie zauważył...
To nasze spotkanie po 10 latach i to po kolejnych dwóch... Karmienie kaczek w parku i słuchanie piosenek w autobusie dzieląc jedne słuchawki. Żałowałam pewnych decyzji, ale wiesz dziś nie zmieniłabym ani sekundy. 
Ciekawi mnie jak potoczyło się Twoje życie. Czy spotkałeś kogoś odpowiedniego? Czy po tym świecie chodzą Twoje kopie...  Pamiętasz jak szukałam śladów Twoich butów, były one tak charakterystyczne jak Ty. Byłam taka szczęśliwa jak udało mi się je wypatrzeć i dreptałam po nich dumna z tego, że kroczę Twoimi śladami...
Wiesz J. Choć mieliśmy tak mało to uważam, że mieliśmy więcej niż mogłabym prosić. Byłeś, jesteś i będziesz wspomnieniem za które jestem wdzięczna każdą cząstką siebie.  Mam nadzieję, że w chwilach kiedy o Tobie myślę, przechodzi przez Twoje ciało ciepły prąd i czujesz przypływ energii, ciepła oraz miłości.  Wciąż mam wiarę w to, że się jeszcze spotkamy. Wpadniemy na siebie przypadkiem, tak jak wtedy i że usiądziemy w Kentucky a świat wokół nas przestanie istnieć. Tylko tym razem to ja będę słuchać Twoich historii, bo wiesz J nauczyłam się słuchać i milczeć. Cisza już mnie nie przeraża... Pokonałam też inne lęki.  Pamiętam jaki byłeś ze mnie dumny gdy zobaczyłeś mnie czekająca na Ciebie w metrze. Z każdym pokonanym lękiem przypominałam sobie Twoją minę. 
Czy to tak szło "Jeśli zapomnisz, że byłem to pamiętaj, że jestem"? Ja wciąż pamiętam, a Ty? Jeśli już zapomniałeś to ja pamiętam za nas oboje.

Ludzie kochani, przestańcie traktować ten portal jak second life! Wbija się na profil jakiś łeb o nicku Typhus platformitis i pisze:

Z innej beczki: jakie masz zdanie o Grubdos . poziomka633 , tman76 lub tadeuszk. No może wystarczy. Być tutaj to koszmar dla ,mnie i taty . Masz jakąś radę ? Ratuj !????????


Z roku na rok coraz gorzej, multum ludzi żyje tym portalem, który de facto w jakimś stopniu wpływa na egzystencję tych ludzi... To już jest choroba, takie zachowania powinno się leczyć, wylogujcie się do życia.

https://www.youtube.com/watch?v=uTO49K2ZtUo

Jakby ktoś chciał posłuchać muzyki pop z hipnotyzującym bitem ode mnie to serwuję zamówienie :
https://www.youtube.com/watch?v=Ud2CS807zwk
no siema i co teraz zrobisz? :D

Myślisz, że silne kobiety nie płaczą?Że nie mają serca?Że nie czują?
Pozwól, że ci coś powiem o tych niezniszczalnych.O tych, które zawsze dają radę.O tych, które nigdy się nie poddają.
One płaczą.I to jeszcze jak.W ciszy swoich pokoi.W samotności nocy.W bezpiecznej ciemności łazienki.Tam, gdzie nikt nie widzi.
Ale potem?Potem wstają.Zmywają łzy.Poprawiają szminkę.Unoszą głowę.I idą dalej.
Bo siła?Nie polega na braku słabości.Polega na podnoszeniu się po każdym upadku.Na zakładaniu zbroi.Na noszeniu maski.Na walce.Dzień po dniu.
Ale wiesz, czego pragną najbardziej?Te wszystkie wojowniczki?Te niezniszczalne?Te niezłomne?
Kogoś, przy kim mogłyby zdjąć pancerz.Odłożyć tarczę.Przestać być silne.Choć na chwilę.
Kogoś, kto zobaczy nie tylko ich siłę,ale też ich kruchość.Nie tylko ich odwagę,ale też ich strach.Nie tylko ich pewność siebie,ale też ich wątpliwości.
Bo w każdej silnej kobiecie jest też ta mała dziewczynka,która czasem chce się skulić,wtulić w czyjeś ramiona i pozwolić sobie na bycie słabą.
Tylko że niewielu zasługuje na to zaufanie.Niewielu jest godnych zobaczyć, co kryje się pod tą zbroją.
~ R. Wicijowski

Pamiętasz te wszystkie wzory?Te daty?Te regułki?Te godziny spędzone nad książkami?
Zabawne.Bo nikt nie nauczył cię tego, co naprawdę ważne. Jak się podnieść,gdy życie rzuca cię na kolana. Jak oddychać,gdy ból odbiera dech. Jak żyć,gdy wszystko się rozpada.
Nikt nie powiedział ci w szkole,że największe lekcjenie będą o matematyce. Będą o złamanym sercu. O zdradzie.O stracie. O bezsilności.
Że najważniejsze egzaminynie będą z historii czy fizyki. Będą z podnoszenia się po upadku. Z wybaczania. Z odpuszczania. Z kochania mimo bólu.
Bo widzisz...Życie nie pyta o wzory chemiczne.Pyta, czy potrafisz kochać,gdy miłość boli.Czy umiesz odpuścić,gdy bliskość niszczy.Czy wiesz, jak chronić serce,nie budując murów.
Tego wszystkiego musieliśmy nauczyć się sami.Na własnych błędach.Na własnych łzach.Na własnych bliznach.
I może właśnie dlatego niektóre lekcje bolą tak bardzo.Bo przychodzą za późno.Bo nikt nas nie ostrzegł.Bo musieliśmy nauczyć sięna własnej skórze,że życie to więcej niż wszystko, czego uczyli nas w szkole...

https://www.oczamimezczyzny.pl/produkt/powinni-uczyc-tego-w-szkolach-r-wicijowski-premiera/