Wszechobecną ciszę
śmiałym krokiem płoszę
w inny wymiar wkraczam
czwartą różę niosę.
Przemarznięte drzewa
stoją zadumane
lśnią mogiły czyste
bielą posypane.
Symbol mej miłości
dłoń w śniegu utyka
niczym krwi kropelka
czerwień - biel przenika.
Jasnym blaskiem świecą
płonące lampiony
nie przygasa ogień
miłością sycony.
Płynącego żalu
słowa w gardle dławię
westchnieniem się żegnam
- jutro znów się zjawię.
IDOL
