Słońce anemicznie
ledwie zerka z góry
z dalekiej północy
nadciągnęły chmury.
Wiatr goniąc obłoki
w grube warstwy ściele
potrząsnął chmurami
lecą łzy aniele.
Beztrosko swawoli
kręcąc w koło młynki
dmuchnął na nie chłodem
zmieniając w śnieżynki.
Nagle zleciał z góry
kręcąc się jak fryga
ziemię bieluteńką
pierzyną okrywa.
Woltę niespodzianie
wywinął szaloną
malując oddechem
nosy na czerwono.
Wodę dostrzegł z dala
co w kałużach drzemie
w tafle lodu zmienił
jednym mroźnym tchnieniem.
Tak mróz z wiatrem knują
frywolne intrygi
przedstawiając zimy
pierwsze jej podrygi.
IDOL
