Jesienny wstaje dzień
porannym chłodem drżąc
w świtu ubrany biel
opatulony mgłą.
Wiatr z granatowych chmur
wiejąc niebo czyści
zewsząd dobiega szmer
spadających liści.
Wtem obrócił się ku
pustym trawy kłosom
z chichotem skropił je
melancholii rosą.
Wsłuchane w wiatru pieśń
i zawodzenie słodkie
pokornie poranną
zimna biorą kąpiel.
Tylko fiołek smutny
pożółkły jak kaczeniec
na wietrze kiwa się -
lata jest wspomnieniem.
IDOL
