Kres nocy bezsennej
ranek wybawieniem
niczym zmora dusi
tamto przeświadczenie.
Jutrznia się zaczyna
dzień szarością broczy
jeszcze nie obeschły
zapłakane oczy.
Z piersi dobiegają
westchnienia straceńcze
jakby dzwony biły
z popękanym sercem.
Czas, aby przyoblec
życiową anemię
zarzucić na barki
samotności brzemię.
Głową zawładnęły
biorąc jak w ajencję
słowa gorzkie czyniąc
straszliwą demencję.
Tak jak zbiry zbrojne
zbierają haracze
w głowie niczym echo
"Już nigdy" kołacze.
IDOL
