Dobiegała północ
snu rozlana rzeka
w lśniącą biel ubraną
dostrzegłem z daleka.
Biegłem coraz szybciej
krzycząc wróć kochana
dzieliła nas jednak
niewidzialna ściana.
Upadłem na ziemię
schyliłem w pokorze
wyszeptałem cicho
zwróć Ją dobry Boże.
Jeszcze taka młoda
tak Ją opłakuję
- nie da rady synu
tu Jej potrzebuję.
Doznałem olśnienia
łzy przestałem ronić
jak idzie do Boga
nie będę Jej bronić.
Ulgą napełniony
poczułem się błogo
mówiąc - przecież w niebie
nie chcą byle kogo.
Co dzień modły wnoszę
prosząc za Twą duszę
jak wszystko ogarnę
do Ciebie wyruszę.
IDOL
