Za oknem świat gwarny
mój – zamknięty w ciszę
Morfeusz gdzieś przepadł
do snu nie kołysze.
Słońce wstaje blade
znowu dzień upiorny
wszystko takie szare
zgubiłem kolory.
W pokoju pająki
jak goście natrętni
z pustymi sieciami
z głodu siedzą smętni.
Po domu się snuję
czytam jak pamiętnik
w kątach smutek drzemie
a wczoraj – życiem tętnił.
W myślach słowa głuche
zabrakło lektorki
dłoń wolno przesuwa
różańca paciorki.
Co chwila westchnienie
rani nastrój ckliwy
bo w tym pustostanie
jest jeszcze ktoś żywy.
IDOL