Z największym wysiłkiem
zwlokłem się z posłania,
nigdzie się nie spieszę
nikt mnie nie pogania.
Twarzy zarośniętej
golić nie mam chęci,
smutek gra na wargach
łza się w oku kręci.
Jak lament westchnienie
wraz z każdym oddechem,
od serca rannego
odbija się echem.
Dość takiego życia
ciągłych jęków duszy,
ubrać strój żebraczy
na kres świata ruszyć.
Jak nakazać sercu
by straciło czucie
czy w ogóle można
przed miłością uciec ?
IDOL