Piękny pogodny ranek
a jednak czegoś mi braknie
dusza się z ciała wyrywa
jak kania dżdżu łaknie.
Świat codzienny harmider
od rana ma na ustach
niczym w górskim kanionie
w sercu głęboka pustka.
Jak drogocenna perła
z kąta oka wypływa
goryczy nurt zasila
Twój obraz łza rozmywa.
Westchnienie,pełne bólu
z piersi się wydobywa
gaśnie jak płomień świecy
w konwulsjach dogorywa.
Nadziei cień się jawi
na smętnych myśli giełdzie
że problem się rozwiąże
bo jutro nie nadejdzie.
IDOL
