W rozlewisku Raby
w zacisznej dolinie
gdzie wiatrak zniszczony
pozostał po młynie.
Siedziałem nad rzeką
nad wędką schylony
lustrując pobliże
w myślach zatopiony.
Na łąki kobiercu
wśród kwiatów szpaleru
natychmiast spostrzegłem
słomiany kapelusz.
Jak bańka mydlana
znikł mój spokój błogi
chociaż twarz zakrywał
widać było nogi.
Prosiłem niebiosa
cały będąc w nerwach
by huragan zesłał
który by go zerwał.
Cisza niezmącona
gdzie szukać tsunami
delektowałem się
długimi nogami.
Gdy widzę kapelusz
zanika glaukoma
zerkam że może to
z łąki nieznajoma.
IDOL
